პირველი ვინილის ფირფიტების საკრავი 80-იან წლებში მაჩუქეს. ეს ის პერიოდია ჯერ ჩერნობილის კატასტროფა არ იყო მომხდარი, საბჭოთა კავშირი შემართებით მიისწრაფოდა უტოპიური კომუნიზმისკენ დ ამ დიდ სახელმწიფოს ერთი „ტყლიპიანი“ კაცი განაგებდა, რომელიც მსოფლიო ასპარეზზე პირველი საბჭოელი „გენ-სეკი“ იყო რკინის ფარდის უკნიდან რომ გამოჩნდა, და ცივი ომის დასასრული ამცნო კოლეგებს.

მაშინ საბჭოთა კავშირის ტერიტორიაზე ადგილობრივი წარმოების „პლასტინკები“ იყო მოდაში. „მოდაში“ –  რა, სხვა შესატყვისი ვერ მოვუძებნე, უბრალოდ გეგმურ ეკონომიკაში მეტი არჩევანი არ გვქონდა, თუ არ ჩათვლით ბულგარულ „ბალკანტონს“ ან დახლქვეშ „ოთუსბირად“ ნაყიდ პოლონურ ეგზემპლარებს. საბჭოთა კაშირის მასშტაბით ფირფიტებს რამდენიმე წერტილში პრესავდნენ, ჩვენი საამაყო დედაქალაქი ერთ-ერთი მათგანი იყო, თუმცა საუკეთესო ჟღერადობის მაინც „აპრელევსკის“ ქარხნის გამოშვებული ნაწარმი ითვლებოდა. რაც მთავარია, როგორც ყველა მაშინდელ პროდუქტს ფასი ქარხნიდან ზედ ეწერა, ამდენი „რუბლი“ და ამდენი „კაპიკი“, დღეს უკვე კაპიტალისტურად მოაზროვნეს ამ ფაქტზე მეღიმება.

ეს ამ სიგრძე შესავალი იმისთვის დაგვჭირდა, რომ გვეჩვენებინა თუ რამდენად ასაკში ვართ, და რამდენად მოგვდევს ბავშვობიდან ვინილის ფირფიტების მიმართ სიყვარული.